Ημι-απεξάρτηση των Εθνών από την Οικονομική Δουλεία της Παγκοσμιοποιημένης Οικονομίας με διπλό Εθνικό Νόμισμα

Το πιο αφελές ίσως ερώτημα στην οικονομική επιστήμη είναι: "τι μας εμποδίζει σαν χώρα να τυπώσουμε όσο 'εγχώριο νόμισμα' θέλουμε;"

Είναι γνωστό ότι δεν μπορούμε να τυπώσουμε όσα Ευρώ θέλουμε, (ή οποιοδήποτε εθνικό νόμισμα), γιατί, σε διεθνή βάση, μπορείς να εκδώσεις μόνο τόσο νόμισμα, όσο αξία έχεις σε εθνικά διαθέσιμα, παραγωγή, κλπ. (οι οικονομομαθείς ξέρουν καλύτερα την ορολογία..).

Αν όμως τυπώσουμε ένα νόμισμα, ας το πούμε "δραχμώ" :-) (για ..ψυχολογικούς λόγους!), το οποίο όμως να ισχύει μόνο στην Ελλάδα και μόνο για εσωτερική κατανάλωση; Τότε το κράτος θα μπορούσε να ρίξει (τυπώσει) πολλά δις δραχμώ στην αγορά, ως εξής:

• Αυξάνει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά π.χ. 2000 δραχμώ. Έτσι, ένας που παίρνει 1000 ευρώ σήμερα, (μετά την μείωση), αύριο θα παίρνει 1000 ευρώ συν 2000 δραχμώ. Με τα ευρώ θα μπορεί να αγοράζει οποιαδήποτε προϊόντα, Ελληνικά ή εισαγόμενα, ενώ με τα δραχμώ θα μπορεί να αγοράζει μόνο Ελληνικά προϊόντα.
• Άμεσα επιδοτεί την εγχώρια παραγωγή (π.χ. για κάθε προϊόν αξίας 1 ευρώ, που πωλείται, το κράτος δίνει στον πρωτογενή παραγωγό 2 δραχμώ επιπλέον).
• Το κράτος ρυθμίζει πόσα δραχμώ θα ρίχνει στην αγορά μέσω της φορολογίας των παραπάνω αμοιβών/επιδοτήσεων και της ανταλλαγής ευρώ-δραχμώ (βλ. παρακάτω).
• Οι πολίτες πληρώνουν τις υπηρεσίες του κράτους και τους φόρους σε δραχμώ, ενώ το κράτος παίρνει τα ευρώ που χρειάζεται από φορολόγηση της εξαγωγικής δραστηριότητας και υπηρεσίες προς ξένους. (Οπότε, ανάλογα με το πόσες εξαγωγές και πόσες ανάγκες έχει, ρυθμίζει και το πόσες δημόσιες εταιρίες θα έχει (π.χ. τράπεζες, συγκοινωνίες, κλπ.)

Πλεονεκτήματα:

• Αυξάνει η αγοραστική δύναμη του καταναλωτή, χωρίς πληθωρισμό από την κοπή νομίσματος.
• Τονώνεται η αγοραστική δύναμη του καταναλωτή κυρίως για τα εγχώρια προϊόντα, άρα τονώνεται η εγχώρια παραγωγή και ανάπτυξη.
• Βελτιώνεται σημαντικά η ρευστότητα της αγοράς.
• Ελαττώνεται το φαινόμενο της παραοικονομίας (π.χ. ανταλλαγή επιταγών).
• Ρυθμίζονται εύκολα οι οφειλές προς το Δημόσιο.

Ένα ερώτημα είναι:

Πώς οι υπόλοιποι Έλληνες (πλην δημοσίων υπαλλήλων), π.χ. ιδιωτικοί υπάλληλοι εταιριών που παρέχουν εγχώριες υπηρεσίες, ή παραγωγοί χωρίς εξαγωγική δραστηριότητα, κλπ. θα μπορούν να παίρνουν κι αυτοί ευρώ (ως αμοιβή ή μισθό) για τις ανάγκες τους σε εισαγόμενα προϊόντα, (μετά την αρχική κατάσταση, οπότε και θα έχει περιοριστεί ή εξαλειφθεί η κρατική επιδότηση σε ευρώ, όταν θα έχουν πέσει πλέον αρκετά δραχμώ στην αγορά).

Μία λύση:

Το ευρώ και το δραχμώ είναι ανταλλάξιμα, αλλά μόνο εντός της επικράτειας. Ένας που έχει ευρώ, μπορεί να το πουλάει και να παίρνει 3 δραχμώ για κάθε 1 ευρώ. Όμως η αγοραστική δύναμη του 1 ευρώ είναι ίση με 2 δραχμώ, (οι αναλογίες είναι ενδεικτικές).

Επίσης:

Ένα προϊόν ή υπηρεσία μπορεί να χρεώνεται με .."μιγαδικό τρόπο" δηλ. 1 κιλό ντομάτες θα κοστίζει "1 ευρώ + 2 δραχμώ" (ή 2 ευρώ ή 4 δραχμώ).

Σημ.: Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι μπορεί οι τρεις παραπάνω τιμές να είναι τυπικά ίδιας αξίας, όμως η τιμή "4 δραχμώ" είναι η πιο ανταγωνιστική και θα την προτιμήσει ο περισσότερος κόσμος. Τότε όμως ο παραγωγός χάνει σε "σκληρό" νόμισμα (ευρώ). Επίσης, οι ξένοι π.χ. τουρίστες θα αγοράζουν πληρώνοντας 2 ευρώ, οπότε, ανάλογα με το πόσο "τουρισμό" ή εξαγωγές έχει ο παραγωγός, ρυθμίζει ανάλογα και την αναλογία "x ευρώ + y δραχμώ" της τιμής του προϊόντος που πουλάει στον Έλληνα καταναλωτή.

Όσοι κάνουν εξαγωγές, πουλάνε προϊόντα και υπηρεσίες και παίρνουν ευρώ. Τους συμφέρει όμως να μην πληρώνουν μόνο σε ευρώ τα εγχώρια προϊόντα/υπηρεσίες, αλλά να ανταλλάζουν μερικά από τα ευρώ τους με δραχμώ (επειδή θα παίρνουν +50% της αξίας τους όταν πουλάνε ευρώ!) και να πληρώνουν τα ντόπια προϊόντα με μικτές τιμές (ευρώ + δραχμώ) ή και μόνο δραχμώ.

Έτσι, ταυτόχρονα έχουν ένα επιπλέον αντικίνητρο για να ξοδεύουν τα ευρώ τους αγοράζοντας εισαγόμενα προϊόντα.

Η γενική ιδέα:

Ας υποθέσουμε ότι ο κάθε Έλληνας καταναλώνει Χ ευρώ σε εισαγόμενα προϊόντα/υπηρεσίες και k*X ευρώ σε εγχώρια προϊόντα/υπηρεσίες, όπου k είναι μια σταθερά. Τότε, τα Χ ευρώ θα μπορεί να τα πληρώνει με "σκληρό" νόμισμα (=ευρώ), ενώ τα k*X σε εγχώριο νόμισμα (=δραχμώ).

Το k έχει διαφορετική τιμή για τον καθένα μας και ο καθένας μας μπορεί να το ρυθμίσει σύμφωνα με τις ανάγκες του. Όσο μεγαλύτερο k, τόσο καλύτερα για τη χώρα. Αν είσαι .."ξενομανής", τότε έχεις μικρό k, κοκ. Και ανάλογα με το τι k έχεις (ή θέλεις να έχεις), προσαρμόζεις και τις απαιτήσεις σου για τις αμοιβές σου (είτε σε μισθό είτε σε τιμή πώλησης του προϊόντος σου).

Γιατί το παραπάνω σύστημα δουλεύει;

Γιατί πολύ απλά, καταργεί την (δεδομένη;;) κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και δημιουργεί "εθνικούς θύλακες", δηλ. ημι-απομονωμένες εθνικές οικονομίες, που ως ένα βαθμό είναι απεξαρτητοποιημένες από τις διεθνείς εξαρτήσεις.

Πρόκειται δηλαδή για μια αποσύζευξη (decoupling) σε ένα (σημαντικό) βαθμό της εσωτερικής "παραγωγής & κατανάλωσης", από τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Το ότι εγώ ο Έλληνας πληρώνω για να αγοράζω τις υπηρεσίες ενός Έλληνα (π.χ. αγοράζω ντομάτα Βελβενδού) δεν υπάρχει λόγος να επηρεάζεται από τη διεθνή οικονομική κατάσταση. Ο μόνος λόγος για να επηρεαζόμαστε από τα διεθνή οικονομικά παιχνίδια είναι σε ότι αφορά τις εισαγωγές και εξαγωγές μας, οι οποίες απευθύνονται στη διεθνή αγορά. Τα υπόλοιπα είναι "εσωτερικές μας διαδικασίες".

Συνεπώς, αν περιορίσει μια χώρα το βαθμό επηρεασμού της λόγω διεθνών παραγόντων από το 100% (που είναι σήμερα με το 1 νόμισμα) σε π.χ. 30% (έχοντας 2 νομίσματα), τότε θα αποκτήσει πολύ καλύτερη σταθερότητα και ανεξαρτησία.

Το μόνο που θα πρέπει να εξασφαλιστεί είναι το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών να μην είναι αρνητικό, αλλιώς η χώρα οδηγείται στον διεθνή δανεισμό για να καλύψει τη διαφορά. Αλλά αυτό ισχύει ούτως ή άλλως και σήμερα. Αν εισάγεις περισσότερα απ' όσα εξάγεις, τότε έχεις πρόβλημα. Συνήθως λέμε ότι: αν καταναλώνεις περισσότερα απ' όσα παράγεις, έχεις πρόβλημα, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό.. Γιατί μπορεί να παράγεις περισσότερα, που δεν μπορείς ούτε να καταναλώσεις, ούτε να εξάγεις, οπότε ποιο το όφελος;..

[το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε από τον υπογράφοντα στις 28/4/2010]